Zespół Pieśni i Tańca “Jawor” Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie rok 1960 przyjął za pierwszy w swej bogatej działalności artystycznej. Aczkolwiek pewne dokumenty i relacje tańczących wcześniej osób wskazują, że już w lutym 1956 roku występował zespół taneczny WSR. Trzon tej grupy stanowili wówczas nieliczni studenci wydziałów rolniczych, którzy wcześniej tańczyli w zespole UMCS i z chwilą powołania Wyższej Szkoły Rolniczej w 1955 roku przeszli do nowopowstałej uczelni, stanowiąc zalążek zespołu tanecznego. Jednakże mała prężność organizacyjna studentów, jak i zbyt częste zmiany instruktorów (J. Ignaczak, S. Leszczyński, J. Wirska) nie mogły gwarantować ciągłej i efektywnej pracy.


Józef Dzik

Dopiero przejęcie kierownictwa artystycznego zespołu przez znanego lubelskiego (pochodzącego z Siennicy Różanej) choreografa Józefa Dzika w jesieni 1959 roku, wiąże się ściśle z nową historią Zespołu, który od tej chwili nieprzerwanie prowadzi działalność. Ten znakomity samouk, autentyczny miłośnik i wielki znawca kultury ludowej, nie tylko do perfekcji opanował kunszt choreograficzny i umiejętność komponowania wspaniałych widowisk ale potrafił również wszczepić swe zamiłowania młodzieży akademickiej. Należy w tym miejscu wspomnieć o akompaniatorze zespołu, świetnym akordeoniście Bogusławie Tomasiku, który przez wiele lat towarzyszył zespołowi, a później był “filarem” kapeli.


Bogusław Szot

W powstaniu Zespołu Pieśni i Tańca, niebagatelną rolę odegrał Bogusław Szot, założyciel działającego już wtedy z sukcesami Chóru WSR. Chór był w lepszej sytuacji, gdyż poprzednio jako zespół Wydziału Rolnego UMCS przeszedł bez uszczerbków personalnych do nowej uczelni. Właśnie dla potrzeb programowych Chóru, B. Szot angażował wspomnianą grupę taneczną z WSR (1956 r.), a przy wyjazdach zagranicznych z konieczności inne lubelskie, lepiej już zorganizowane zespoły. Tym samym stworzył atmosferę zapotrzebowania na taki Zespół, który działałby stale w ramach tej samej Uczelni. Odpowiednią osobą do prowadzenia Zespołu był niewątpliwie Józef Dzik – przyjaciel Bogusława Szota. Obaj współtworzyli więc program artystyczny Zespołu jeden od strony tanecznej, drugi wokalnej i muzycznej. Trwało to do 1973 roku, kiedy B. Szot wybrawszy drogę kariery naukowej (habilitacja) z braku czasu musiał zrezygnować z pasji artystycznych.


Jubileusz 10-lecia Zespołu, widoczni założyciele “Jaworu”

Początki nie były łatwe. Oprócz nauczania nowego i trudnego repertuaru należało zmienić formy organizacyjne. Pierwszym prezesem Zarządu Zespołu został student Wydziału Rolnego Edward Kubit. Nie sposób tutaj nie wspomnieć o wieloletnim tancerzu (1960-68) niezwykle zaangażowanym w sprawy Zespołowe, studencie Wydziału Zootechnicznego, jednym z pierwszych Prezesów Józefie Zagorze.

W 1964 roku Zespół udał się na swój pierwszy wyjazd zagraniczny na Węgry, towarzysząc Chórowi WSR. Prezentowany tam program obejmował wspólnie z chórem widowisko “Lubelska Suita Weselna”, tańce narodowe, regionalne oraz węgierskie, czeskie, ukraińskie i mołdawskie.

Rok 1965 przyniósł kolejny sukces. Zespół zdobył pierwsze miejsce na Ogólnopolskim Festiwalu Kultury Studenckiej w Warszawie. Koncertował na scenie Opery Warszawskiej oraz przed kamerami telewizyjnymi w Warszawie prezentując 35-minutowy program.W 1966 roku na centralnych uroczystościach obchodów Tysiąclecia Państwa Polskiego w Kruszwicy wykonał dwa koncerty jako reprezentant amatorskich zespołów folklorystycznych. W tym też roku Rada Naczelna Zrzeszenia Studentów Polskich wytypowała Zespół na Międzynarodowy Festiwal Trzech Kontynentów (Europa, Azja, Afryka) do Istambułu. Był to pierwszy dla Zespołu tak daleki i prestiżowy wyjazd. Oprócz Istambułu Zespół występował w Ankarze, Izmirze i Adampolu.

Sukcesy w kraju i za granicą zobowiązywały do dalszej aktywnej działalności, ale w roku 1967 z uwagi na prestiżowy konkurs chórów studenckich, chórzyści nie mogli dłużej angażować się w pracę Zespołu Pieśni i Tańca. Wówczas Bogusław Szot podjął się przygotowania wokalnego tancerzy. Była to ciężka i trudna praca, ale po kilku zgrupowaniach przygotowawczych (Gardzienice, Uhrusk), osiągnięto pełny sukces i samodzielny już Zespół Pieśni i Tańca miał opracowany repertuar, który mógł prezentować na scenach krajowych i zagranicznych.

Innym zagadnieniem był brak własnych kostiumów, które najczęściej pożyczane były od działających Zespołów przy Garnizonowym Klubie Oficerskim oraz Wojewódzkim Związku Gminnych Spółdzielni w Lublinie. Sami więc studenci, członkowie Zespołu nadzorowani przez niestrudzonego Józefa Dzika własnoręcznie szyli pierwsze stroje. Dzięki tej grupie pasjonatów Zespół “stawał na nogi”, zaczął się liczyć w lubelskim środowisku. Wyróżniającą się już wtedy osobą był początkujący (1965 r.) tancerz – Janek Pogonowski, który na dobre związał się z nim, przez lata odciskając pozytywne piętno na jego artystycznym wizerunku. Także Tadeusz Wierzbicki – świetny organizator, wieloletni tancerz, Prezes Zarządu, później kierownik Zespołu. Jemu Zespół zawdzięcza wzbogacenie garderoby o nowe kostiumy i “wyprowadzenie” Go na międzynarodowe sceny.

Coraz bardziej obszerny i dopracowany repertuar był również w znacznej mierze zasługą Zofii Toruń – drugiego choreografa pozyskanego wówczas (1969 r.) do Zespołu. Z. Toruń pracowała do 1984 r. pełniąc rolę instruktora “szlifującego” pomysły choreograficzne J. Dzika, dbając o poprawność figur i kroków.Z ramienia Władz Uczelni pierwszymi kuratorami Zespołu byli profesorowie: Leszek Malicki, Ryszard Turski, Janusz Welento, Tadeusz Kęsik. Zespół ugruntowawszy swoją czołową pozycję w artystycznym ruchu studenckim często koncertował, zdobywał uznanie w kraju i za granicą.

W 1967 roku współpracę z Zespołem rozpoczął Krzysztof Kramek, początkowo jako akompaniator, później szef kapeli, a od 1980 roku, z kilkuletnią przerwą, kierownik muzyczny Zespołu. Większość opracowań muzycznych programu zespołowego jest Jego autorstwa.

W 1971 roku został zatrudniony w charakterze instruktora czołowy tancerz i solista Zespołu – wspomniany Jan Pogonowski. Z kilkuletnią przerwą pracuje do dzisiaj pełniąc rolę pierwszego choreografa. Wiele układów choreograficznych Jego autorstwa weszło do programu Zespołu. Od lipca 2009 roku Jan Pogonowski pełni w Zespole funkcję kierownika artystycznego. W tym czasie (1978 r.) Zespół rozrósł się, powiększył o II – młodszą grupę taneczną.

Po śmierci Józefa Dzika w 1979 r. ciężar odpowiedzialności za Zespół spadła na Z. Toruń, J. Pogonowskiego, K. Kramka i Leszka Tymczynę (1971-80 r.)- ówczesnego kierownika Zespołu, wcześniej tancerza i Prezesa Zarządu. Taka bowiem funkcja, kierownika Zespołu, została utworzona przez władze Uczelni w 1976 roku. Wsparciem dla kadry Zespołu – choć na krótko (1 rok) był wielki autorytet, wspaniały choreograf – Ignacy Wachowiak.

Od 1976 roku (z kilkuletnią przerwą) związany był z Zespołem Mirosław Stojak. Początkowo jako akompaniator-amator, a w latach 1981-84 był zatrudniony jako instruktor. W 1993 roku ponownie zatrudniony pracował do 2013 pełniąc przez kilka lat funkcję kierownika muzycznego.

W latach 1982-1990 funkcję instruktora i pierwszego choreografa pełniła Ewa Wierzbicka – wcześniej tancerka i solistka. Bardzo wymagająca względem estetyki scenicznej, świeżości wyrównania uczesania i wyprostowania. Przybyło kilka kompletów kostiumów a wraz z nimi nowe układy choreograficzne wzbogaciły artystycznie Zespół. Po wyjeździe kierownika Zespołu, przez dwa lata (1988-90) pełniła Jego obowiązki.

Rozrastający się Zespół o nowe grupy taneczne zmuszał do powiększenia kadry. Typowym jest, że kolejni instruktorzy wywodzili się z grona tancerzy – wychowanków Zespołu co gwarantowało niezmienność Jego charakteru. W 1983 roku rozpoczął prowadzenie zajęć Adam Grochecki jako instruktor tańca. W 1984 roku zostali zatrudnieni w charakterze akompaniatorów Jan Kozłowski oraz Zbigniew Smagowski, który w miarę potrzeby prowadzi kapelę na koncertach.

Pewnym mankamentem w Zespole był brak instruktora wokalnego. Współpracujący z Zespołem niezapomniany Władysław Byszewski na nowo “rozśpiewał” młodzież ale potrzebny był ktoś na stałe. Przygotowania wokalnego podjął się w 1984 roku pasjonat – Jan Kiełb. W 1992 roku jego obowiązki przejęła i do dzisiaj pełni Jadwiga Gąska. Dzięki niej Zespół mógł nagrać kilka kaset i płyt z programem i kolędami. Od 1990 roku do chwili obecnej instruktorem jest Kazimierz Kozak, były tancerz, prowadząc przez kilkanaście lat grupę najstarszą. . W tym samym charakterze pracował w latach 1993-2004 kolejny wychowanek Zbigniew Wójcik, którego zastąpiła, pracująca do dzisiaj Marzena Dźwierzyńska.

W 1991 roku został zatrudniony Jerzy Horbowski, były tancerz (1983-1990). Pracuje do dzisiaj, zajmując się głównie kontaktami zagranicznymi, tłumaczeniami, konferansjerką.

Oprócz wymienionych na przestrzeni lat – choć na krótko kadrę instruktorską stanowili: Ewa Skórka, Zbigniew Romanowicz, Jadwiga Sawa, Dorota Banaszkiewicz, Hanna Aleksandrowicz. Także instruktorzy muzyczno-wokalni: Henryk Gąska, Kazimierz Liszcz, Janusz Lawgmin oraz Henryk Lembowicz od 2008 roku pracujący do chwili obecnej.

W 1984 roku powstała na Akademii Rolniczej jednostka – Centrum Folkloru i Kultury Wsi, w ramy którego wszedł Chór i Zespół Pieśni i Tańca a także nowo powstały lecz krótko działający: Chór Żeński prowadzony przez Jana Kiełba i Teatr Scena Ludowa prowadzony przez Zbigniewa Sztejmana.

Inicjatorem powstania Centrum był ówczesny kierownik Zespołu (1980-88) Tadeusz Wierzbicki, który do swojego pomysłu przekonał Prorektora ds. Studenckich prof. Czesława Szajera.

W 1990 roku na stanowisko kierownika Centrum a tym samym Zespołu został powołany Adam Grochecki. W 1993 roku jego funkcję przejął i pełni do dzisiaj były tancerz i Prezes Zarządu Zespołu – Zbigniew Romanowicz. Z jego też inicjatywy powstały: w 1990 roku grupa oldboi, nadana w 2000 roku nazwa “Jawor” Zespołowi oraz w tym samym roku powołane Stowarzyszenie Przyjaciół Zespołu Pieśni i Tańca Jawor Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie.

Od 1993 roku Zespół jest członkiem Polskiej Sekcji Międzynarodowej Rady Stowarzyszeń Folklorystycznych, Festiwali i Sztuki Ludowej – CIOFF.

W 2009 roku utworzono funkcje kierownika artystycznego, którą objął I-szy choreograf Jan Pogonowski.

W 2012 roku zmarł współzałożyciel zespołu prof. Bogusław Szot.

W 2013 roku zmarł Mirosław Stojak, i w 2015 roku zmarł Henryk Gąska.

W 2014 roku zostali zatrudnieni Piotr Wiącek i Łukasz Bożek.

W 2015 roku zakończył współpracę Zbigniew Smagowski.

W 2015 roku – rozpoczął pracę w charakterze muzyka Maciej Gruszczyński.

Obecnie garderoby, izba pamięci – klub, archiwum i biuro Zespołu mieści się w D.S. Eskulap przy ul. Langiewicza 12 w Lublinie.

 

OSIĄGNIĘCIA

Statystyka osiągnięć i sukcesów jakie Zespół odnosił na przestrzeni 56 lat swego istnienia nie odda w pełni popularności jaką cieszy się w kraju i za granicą. Większość bowiem imprez, międzynarodowych festiwali w jakich Zespół brał udział miało charakter przeglądowy. Uczestniczył również w konkursach i nie zdarzało się aby został nie zauważony. Najczęściej plasował się w czołówce. Zdobywał trofea, nagrody, wyróżnienia, odznaczenia, medale i dyplomy.

1965 – I miejsce na Ogólnopolskim Festiwalu Kultury Studenckiej w Warszawie.
1966 – Udział w centralnych uroczystościach 1000-lecia Państwa Polskiego w Kruszwicy.
1969 – Wyróżnienie na Festiwalu Kultury Studenckiej w Krakowie.
1971 – Wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym w Andenne w Belgii.

złota odznaka ZSP.
złota honorowa odznaka ZMW.
Nagroda Miasta Lublina w dziedzinie Kultury.

1972 – Wyróżnienie na Ogólnopolskim Przeglądzie Studenckich Zespołów Folklorystycznych “Terpsychora 72” w Lublinie.
1973 – Wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym w Xanti (Grecja.)
1974 – I nagroda burmistrza Getyngi (Niemcy) oraz miano najlepszego zespołu na Festiwalu.

“Złoty Lew” na Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym w Wenecji (Włochy).
Puchar Rektora Uniwersytetu w Messinie (Sycylia)Nagroda Miasta Lublina w dziedzinie Kultury.

1975 – Medal “50-lecie Towarzystwa France-Pologne” .
Nagroda specjalna Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Medal “Zasłużony dla Miasta Lublina”.

1976 -I nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym w Ratvik (Szwecja).
I nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym w Limasol (Cypr).
II nagroda “Srebrna Lampka Górnicza” na V Ogólnopolskim Festiwalu Studenckich Zespołów Pieśni i Tańca w Katowicach

1978 – Trójząb Neptuna na Festiwalu “Fama ’78” w Świnoujściu.
1977 – II nagroda “Srebrne grono” dla kapeli w Dijon (Francja).
1979 – Honorowy Dyplom Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Libijskiej.
1980 – II miejsce na międzynarodowym Festiwalu w Siliwke (Turcja). Medal Komisji Edukacji Narodowej
1981 – Ewa Korzeniowska – Miss międzynarodowego festiwalu w Kartaginie (Trucja),

Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego

1982 – Wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu w Kingston (Kanada
1983 – Wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu w San Juan (Puerto Rico)

Wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu w Ciudad Real (Hiszpania)

1984 – I miejsce wśród zespołów polskich na Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym w Sosnowcu.
Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego

1985 – Wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu folklorystycznym w Jaca (Hiszpania)
Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego
1986 – Wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu folklorystycznym w Hajfie (Izrael)
1995 – Wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu folklorystycznym w Passo Fundo (Brazylia)
1996 – Wyróżnienie na międzynarodowym festiwalu folklorystycznym w Ismaili (Egipt)
2000 – Medal im. Oskara Kolberga – “Za zasługi dla Kultury Ludowej”
2001 – Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Folklorystycznego “Sabah – 2001”

(Malezja), nagroda za najlepszą choreografię i najładniejszy kostium
2002 – II miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym w Istambule (Turcja)

i I miejsce za najlepszą prezentację sceniczną
2003 – Honorowy tytuł – Ambasador Województwa Lubelskiego 2003
2004 – Wyróżnienie za najlepszą widowiskowość prezentowanego programu na “Huhhot International Folk Art Festival of China”
2005 – Grand Prix – “Perłowa Muszla Bałtyku” na IV Festiwalu Folkloru i Sztuki Ludowej “Lato nad Świną 2005” w Świnoujściu
2006 – Nagroda główna “Łowicki Pasiak” w Ogólnopolskich Spotkaniach Folklorystycznych Łowicz 2006 w Łowiczu
2008 – VIII Konkurs im. Michała Kosińskiego w Puławach o Grand Prix Polskiej Sekcji CIOFF:I nagroda w Konkursie Prezentacji Tańców Narodowych, I nagroda w Konkursie Tańców Lubelskich, II nagroda w Konkursie Premier –
2013 – II miejsce w “Folklor Świata” w Zduńskiej Woli

2015 – “Second Price” za prezentację sceniczną, “Second Price” za prezentację uliczną, wyróżnienie za najładniejszy kostium i prezentację solową – “Funy dance” na Międzynarodowym Festiwalu Cheonan World Dance Festival w Korei

Wymienione osiągnięcia są dla Zespołu niezwykle cenne. Każde pokolenie a także pracująca z młodzieżą kadra może w nich odnaleźć swój wkład.

CIEKAWOSTKI

  • liczba kompletów kostiumów: 30
  • łączna liczba występów: 4511
  • liczba występów wykonanych za granicą: 1466
  • liczba występów z kolędą: 513
  • liczba występów na oczepinach: 129. Pierwszy występ odbył się 18.07.1998 r.
  • liczba przebytych kilometrów (autokar, pociąg, statek, samolot): około 900 000
  • najdłuższy lot: 13,5 godz. (Madryt – Santiago de Chile)
  • liczba wyjazdów zagranicznych: 114
  • liczba krajów, w których Zespół występował: 60
  • liczba dni spędzonych za granicą: 1423
  • liczba poznanych i wprowadzonych do repertuaru piosenek obcojęzycznych: ponad 30
  • największa liczba występów wykonanych w ciągu jednego roku akademickiego (2001/2002 r.): 174
  • najczęściej odwiedzane kraje: Niemcy – 21, Francja – 12, Hiszpania – 11,Turcja – 8
  • najwięcej przebytych kilometrów w czasie jednego wyjazdu: Australia-Nowa Zelandia-Tajlandia, USA-Hawaje, Kanada-Puerto Rico, Argentyna-Brazylia, Meksyk, Ekwador-Peru, Australia-Fidżi-Wallis-Futuna
  • najdłuższy wyjazd: 46 dni – Meksyk (1992 r.), 41 dni – Argentyna-Brazylia (1995 r.), 40 dni – Hiszpania-Francja (1987 r.), 36 dni – Australia-Nowa Zelandia-Tajlandia (2002 r.)
  • najkrótszy wyjazd: 1 dzień – ZSRR (1975 r.)
  • największa liczba koncertów w czasie jednego wyjazdu: 52 Hiszpania-Anglia-Dania (1985 r.), 47 Argentyna-Brazylia (1995 r.), 45 USA-Hawaje (1999 r.), 45 Hiszpania-Francja (1987 r.)
  • najmniejsza liczba koncertów w czasie jednego wyjazdu: 1 koncert – ZSRR (1975 r.), Węgry (1975 r.), Czechosłowacja (1986 r.), Niemcy (1992 r.)oraz Sri Lanka (2000 r., stan wyjątkowy)
  • najbardziej odległe odwiedzone kraje: Nowa Zelandia, Australia, Hawaje, Argentyna, Fidżi, Wyspy Wallis i Futuna, Chile, Korea, Ekwador, Peru, Kolumbia
  • najwięcej krajów odwiedzonych na jednym wyjeździe: 3 Hiszpania-Anglia-Dania (1985 r.), Belgia-Hiszpania-Włochy (1993 r.), Australia – Nowa Zelandia – Tajlandia (2002 r.), Australia – Fidżi – Wyspy Wallis i Futuna (2006 r.)
  • najegzotyczniejsze krainy: Ceylon (Sri Lanka), Borneo (Malezja), Indie, Hawaje, Chile, Wyspy Wallis i Futuna, Dubai
  • najbardziej niezwykłe miejsca koncertów: w ruinach Kartaginy (Tunezja 1981 r.), na pokładzie TSS Stefan Batory (1982 r. rejs Gdynia-Montreal), w Ziemi Świętej (Izrael 1986 r.), Disneyland (Floryda USA 1994 r.), Kapiolani Park tuż przy plaży Waikiki (Hawaje 1999 r.), Uluru przy świętej górze Aborygenów (Australia 2006), Futuna – w tropikalnej scenerii wysp Pacyfiku, (Polinezja Francuska 2006 r.)
  • najbardziej niecodzienne spotkania: 1984 r. – z Premier Indii Panią Indirą Ghandii, 1976 r. – z Arcybiskupem Makariosem pełniącym funkcję Premiera i Prezydenta Cypru, 1993 r. – spotkanie się dwóch grup Zespołu w Hiszpanii, jedna grupa kończąca miesięczne tourne po tym kraju, druga kontynuująca trasę festiwalową przez Belgię, Hiszpanię i Włochy
  • najbardziej zachwycające miejsca na trasie koncertów: Grand Kanyon (USA), Las Vegas, Wodospady Iquacu (pogranicze Argentyny, Brazylii i Paragwaju), widoki z “głowy cukru” na panoramę Rio de Janeiro i Statuę Chrystusa (Brazylia), Parki Narodowe Brice, Zyon, Yellowstone (USA), “Dwunastu Apostołów” w pobliżu Melbourne (Australia), Chiński Mur, Księżycowa Dolina (Chile), pustynia Atacama (Chile), największa odkrywkowa kopalnia miedzi Chuquicamata (Chile), Wyspy Pacyfiku Wallis i Futuna, Machu Picchu (Peru), herbaciane pola na Ceybnie, kawowe pola w Kolumbii, Dubai
  • najbardziej skrajne wysokości na jakich Zespół bywał: bliźniacze wieże Petronas w Kuala Lumpur (Malezja), Canadian Tower w Toronto (Kanada), Morze Galilejskie poniżej poziomu morza (Izrael), Burj Khalifa ( Dubai )
  • najsłynniejsze plaże “zdobyte” przez Zespół: Copacabana (Rio de Janeiro – Brazylia), Waikiki (Honolulu – Hawaje
  • ponad 100 zawartych małżeństw Zespołowych

04.04.2016r.

Trudno stwierdzić ile osób przewinęło się przez Zespół. Niektórzy bowiem byli krótko 1-2 lata, inni przez całe studia i dłużej. Tych drugich było około 1000, zaś łącznie ponad 3500 osób. W tym czasie Zespół miał 22 prezesów Zarządu i 4 kierowników. Wybrane w zestawieniach miejsca, kraje, zdarzenia wynikają z subiektywnej oceny osoby opracowującej.

Zbigniew Romanowicz

Rok  Kraj
1964 Węgry
1966 Turcja
1971 ZSRR, Belgia
1972 Jugosławia
1973 Grecja, Szwecja
1974 ZSRR, RFN, Włochy (w tym Sycylia, Wyspy Liparyjskie)
1975 ZSRR, Węgry, ZSRR, Belgia – Francja
1976 Cypr, Szwecja
1977 Szwajcaria – Francja
1978 ZSRR, RFN
1979 Libia
1980 ZSRR, Turcja, Czechosłowacja
1981 Turcja, Tunezja
1982 Kanada
1983 Kanada – Puerto Rico, Portugalia – Hiszpania
1984 NRD, Indie
1985 Hiszpania – Anglia – Dania
1986 ZSRR, Izrael, Włochy, Czechosłowacja
1987 Hiszpania – Francja, Dania – Norwegia, Turcja
1988 Puerto Rico – Dominikana, Dania, ZSRR
1989 Dania, NRD, Turcja, Hiszpania – Francja
1990 Hiszpania – Francja
1991 Litwa
1992 Meksyk, Niemcy, USA, Belgia, Holandia
1993 Hiszpania, Belgia – Hiszpania – Włochy
1994 Puerto Rico – USA, Włochy (Sardynia)
1995 Francja – Niemcy, Argentyna – Brazylia
1996 Turcja, Szwecja, Egipt, Niemcy
1997 Czechy, Portugalia (w tym Azory) – Hiszpania – Niemcy, Chorwacja, Niemcy – Francja
1998 Niemcy, Francja
1999 Niemcy, USA (w tym Hawaje)
2000 Sri Lanka, Niemcy, Hiszpania, Niemcy, Niemcy
2001 Niemcy, Malezja (w tym Borneo), Czechy, Niemcy
2002 Australia – Nowa Zelandia – Tajlandia, Turcja
2003 Niemcy, Ukraina, Szwecja
2004 Anglia, Litwa, Chiny
2005 Watykan, Austria, Niemcy, Hiszpania (Teneryfa), Włochy (Sardynia), Niemcy
2006 Kostaryka, Francja, Australia – Fidżi – Wallis i Futuna
2007 Niemcy
2008 Chile, Belgia – Francja, Niemcy
2009 Peru – Ekwador
2010 Szwecja, Włochy
2011 Francja
2012 Francja, Kolumbia
2013 Turcja, Finlandia
2014 Francja- Luksemburg
2015 Włochy, Korea Południowa, Anglia
2016 Finlandia- Estonia, Meksyk
2017 Ukraina, Francja, Rumunia, Litwa
2018 Anglia, Indonezja
2019 Ukraina, Litwa, Włochy, Wegry