Uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa prof. dr hab. Janowi Marianowi Glińskiemu
W piątek 21 stycznia 2011 r. o godz. 9.30 w Centrum Kongresowym Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie odbyła się uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa profesorowi dr. hab. Janowi Marianowi Glińskiemu.
Zebranych licznie przyjaciół, uczniów, współpracowników i zaproszonych gości powitał JM Rektor prof. dr hab. Marian Wesołowski. Następnie, po laudacji wygłoszonej przez dziekana Wydziału Agrobioinżynierii prof. dr. hab. Stanisława Barana, akt nominacji doktora honoris causa Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie wręczył prorektor ds. nauki i współpracy z zagranicą UP prof. dr hab. Edward Pałys.
Na zakończenie uroczystości prof. dr hab. Jan Gliński, doktor honoris causa Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie wygłosił wykład pt. Pochwała agrofizyki. Uroczystość zamknął JM Rektor prof. dr hab. Marian Wesołowski. Chór Uniwersytecki wykonał Gaudeamus Igitur.
***
Prof. dr hab. dr h.c.
Jan Marian Gliński
Urodził się dnia 4 kwietnia 1933 r. w Pińsku. Studia wyższe odbywał w latach 1951–1956 na Wydziale Rolniczym UMCS i w Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie, gdzie uzyskał stopień inżyniera magistra rolnictwa. Pracując od 1954 roku w Katedrze Gleboznawstwa WSR, uzyskał stopień naukowy doktora nauk rolniczych w 1964 r., a stopień doktora habilitowanego – w roku 1968. Od 1971 r. pracuje w Zakładzie (Instytucie) Agrofizyki Polskiej Akademii Nauk w Lublinie.
W wymienionych placówkach zajmował kolejno stanowiska: laboranta, p.o. asystenta, starszego asystenta i adiunkta. Z dniem 1 czerwca 1969 r. został powołany na stanowisko docenta. 4 kwietnia 1974 r. został mu nadany tytuł profesora nadzwyczajnego nauk rolniczych, a 12 września 1980 r. – profesora zwyczajnego. W 1991 r. został wybrany na członka korespondenta PAN, w 1999 r. – na członka zagranicznego Słowackiej Akademii Nauk Rolniczych, w 2000 – na członka Academia Europaea w Londynie, w 2003 – na członka rzeczywistego PAN, a w 2009 otrzymał tytuł dr h.c Narodowej Akademii Ochrony Przyrody i Budownictwa Obiektów Sanatoryjnych w Symferopolu (Krym). W 2006 został członkiem honorowym Międzynarodowej Unii Towarzystw Gleboznawczych.
Jest wieloletnim członkiem Komitetu Agrofizyki oraz Komitetu Gleboznawstwa i Chemii Rolnej PAN. Od 1982 r. kierował Zakładem Agrofizyki, a od 1987 do przejścia na emeryturę 30.03.2003 r., był dyrektorem Instytutu Agrofizyki PAN. W roku 1958/59 odbył dziesięciomiesięczny staż naukowy z zakresu spektrografii, mineralogii i kartografii gleb w Międzynarodowym Naukowym Centrum Rolniczym w Wageningen (Holandia), a w roku 1965 jednomiesięczne przeszkolenie spektrograficzne w Instytucie Gleboznawstwa im. Dokuczajewa w Moskwie. Dorobek naukowy prof. Glińskiego składa się łącznie z 393 prac, wśród których 38 stanowią monografie, 145 – studia i rozprawy naukowe, 2 książki wydane w USA, 3 w Polsce, 185 – artykuły i komunikaty oraz prace popularnonaukowe, 6 – skrypty i podręczniki oraz 17 – patenty.
Dorobek naukowy w ostatnich latach koncentrował się głównie na zagadnieniach fizykochemicznych właściwości gleb, ze szczególnym uwzględnieniem stosunków oksydoredukcyjnych gleb. W zespole kierowanym przez prof. Glińskiego zostało wykonanych 6 prac habilitacyjnych, 10 prac doktorskich (w tym 6 pod bezpośrednim jego promotorstwem), 30 prac magisterskich oraz opublikowano 120 rozpraw naukowych z zakresu fizykochemii gleb. W większości tych rozpraw występuje jako współautor.
Jako unikalne należy uznać badanie warunków natlenienia gleb i ich wpływu na procesy glebowe i na rośliny przeprowadzone ze współpracownikami, referowane na Międzynarodowych Kongresach Gleboznawczych w: Edmonton (1978 r.), Hamburgu (1986 r.), Kioto (1990 r.), Acapulco (1994 r.) i Montpellier (1998 r.). Na podkreślenie zasługuje współautorstwo w podręczniku „Gleboznawstwo” (4 wydania). Inicjator i współautor kilkujęzycznych słowników agrofizycznych. Naczelnym redaktor wydawnictwa ciągłego Instytutu Agrofizyki PAN „International Agrophysics” i TEKI Komisji Oddziału PAN w Lublinie. Od 1998 pełnił funkcję wiceprezesa, a od 2001 r. – prezesa Lubelskiego Oddziału PAN.
Za swoją działalność naukową otrzymał 2 zespołowe nagrody I stopnia Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki, zespołową nagrodę Wydziału V PAN, oraz 5 zespołowych nagród Sekretarza Naukowego PAN. Posiada odznaczenia państwowe: Brązowy (1972) i Złoty (1979) Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski (1988), Krzyż Oficerski (1995) i Krzyż Komandorski (2003) OOP, Medal im. Michała Oczapowskiego (2007), Medal „Za zasługi dla Lubelszczyzny” i Złotą Odznakę Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego. Zasłużony w rozwoju badań we współpracy z naukowcami krajowymi i zagranicznymi, współtwórca i popularyzator polskiej agrofizyki, integrator lubelskiego środowiska naukowego.
