65-lecie Wydziału Medycyny Weterynaryjnej i tytuł doktora honoris causa dla prof. Stanisława Wołoszyna
W Centrum Kongresowym Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie odbyły się uroczystości związane z obchodami 65-lecia Wydziału Medycyny Weterynaryjnej UP. Wydział ten (początkowo jako Wydział Weterynarii) rozpoczął swą działalność w 1944 roku w strukturach powstającego wówczas UMCS. Gospodarzem uroczystości był dziekan wydziału, prof. dr hab. Stanisław Winiarczyk, a uczestniczyły w niech władze uczelni z JM Rektorem prof. dr hab. Marianem Wesołowskim, zaproszeni goście a także absolwenci tego wydziału z roku 1959. Z racji 50 rocznicy otrzymania dyplomów, teraz odebrali pamiątkowe „Złote dyplomy”.
Dziś na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej pracuje 116 nauczycieli akademickich, w tym 21 profesorów. Jednym z nich jest prof. dr hab. Stanisław Wołoszyn, któremu w czasie uroczystości JM Rektor UP wręczył przyznany przez Senat Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie tytuł doktora honoris causa. W swoim wystąpieniu laureat powiedział m.in., że dwa zawody zasługują na szczególny szacunek ludzi, to rolnicy i lekarze. Lekarze weterynarii łączą w sobie pracę rolników i lekarzy.
Na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej studiuje ponad tysiąc studentów, zaś w ciągu 65 lat swego istnienia wydział doczekał się ponad 6 tysięcy absolwentów.
Życiorys prof. dr hab., doktora honoris causa Stanisława Wołoszyna
Prof. zw. dr hab. Stanisław Wołoszyn urodził się 11 października 1920 r. w Hucie Lubyckiej, w gm. Lubycza Królewska. W maju 1939 r. zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym w Rawie Ruskiej. W lipcu i sierpniu 1939 r. odbył służbę w Junackich Hufcach Pracy w Mikołowie na Śląsku. 10 lutego 1940 r. jego rodzice wraz z rodzeństwem zostali wywiezieni na Sybir. On uniknął wywózki, gdyż w tym czasie był w strefie okupacji niemieckiej. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej powrócił do rodzinnej wsi i pracował w gospodarstwie rolnym rodziców.
W listopadzie 1942 r. wstąpił do kompanii „Narol” Armii Krajowej w obwodzie Tomaszów Lubelski. Po przeszkoleniu brał udział w walkach obronnych i odwetowych przeciwko UPA oraz w działaniach dywersyjnych na terenach powiatów Tomaszów Lubelski oraz Lubaczów. W czerwcu 1944 r. ukończył kurs młodszych dowódców i został przydzielony do oddziału lotnego. Po akcji „Burza” i tzw. „wyzwoleniu” pozostał w AK i pełnił służbę na południowym odcinku obrony przed oddziałami ukraińskimi. Brał również udział w uwalnianiu z więzień w Lubaczowie i Tomaszowie Lubelskim żołnierzy AK aresztowanych przez NKWD i UB. Działalność w konspiracji zakończył we wrześniu 1945 r. po rozwiązaniu oddziału.
W październiku 1945 r. podjął studia na Wydziale Weterynaryjnym UMCS i w 1950 uzyskał dyplom lekarza weterynarii. Od trzeciego roku studiów był asystentem, najpierw w Katedrze Chorób Wewnętrznych Zwierząt, a następnie w Katedrze Epizootiologii. Stopień doktora nauk weterynaryjnych uzyskał w 1960 r., a doktora habilitowanego z zakresu epizootiologii w 1968. Tytuł profesora nadzwyczajnego nadano mu w 1978 r., a profesora zwyczajnego w 1988. W 1969 r. został kierownikiem Katedry Epizootiologii i pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę w 1991 r. Zorganizował od podstaw Klinikę Chorób Zakaźnych Zwierząt i uruchomił jej działalność usługową. W latach 1972–1988 był dziekanem Wydziału Weterynaryjnego AR w Lublinie. Od 1968 r. do chwili obecnej jest członkiem Rady Redakcyjnej czasopisma „Medycyna Weterynaryjna”. W latach 1972–1989 był członkiem Komitetu Nauk Weterynaryjnych PAN. Jest promotorem 6 przewodów doktorskich, współautorem 7 podręczników akademickich i jednego skryptu oraz autorem dwóch filmów naukowo-dydaktycznych. Jego dorobek naukowy liczy łącznie 124 publikacje, w tym 93 pozycje to prace naukowo-badawcze i przeglądowe. Tematyka tych prac dotyczyła w pierwszym okresie chorób przychówku, następnie brucelozy bydła, a od 1965 r. głównie chorób grzybiczych zwierząt. W 1988 r. Uniwersytet Weterynaryjny w Koszycach nadał mu tytuł doktora honoris causa.
Pod koniec 1988 r. uczestniczył w organizowaniu Okręgu Lubelskiego Światowego Związku Żołnierzy AK. Przez 3 lata był sekretarzem Rady Okręgu, a od 1991 r. do chwili obecnej pełni z wyboru funkcję prezesa Zarządu Okręgu. Dzięki jego inicjatywie ufundowano dla upamiętnienia miejsc walk z okupantami, niemieckim i sowieckim, oraz byłych dowódców AK i WiN 16 tablic i 5 pomników.
