EKOLAUR – prestiżowa nagroda dla projektu z Wydziału Biologii Środowiskowej
Z przyjemnością informujemy, że realizowany na Wydziale Biologii Środowiskowej projekt pt. „Restytucja szczególnie zagrożonych gatunków roślin reliktowych z rodziny Salicaceae w siedliskach torfowiskowych” otrzymał prestiżową nagrodę Ekolaur Polskiej Izby Ekologii. Kapituła Konkursu, w skład której wchodziło ponad dwudziestu uznanych autorytetów, ekspertów oraz praktyków z dziedziny ochrony środowiska oceniła, że jest to najlepsze przedsięwzięcie w kategorii Ochrona przyrody i zwiększenie bioróżnorodności. Od 2002 roku Polska Izba Ekologii organizuje ten prestiżowy Konkurs, promując najefektywniejsze i ekoinnowacyjne działania i prace podejmowane na rzecz ochrony środowiska. Konkurs ma zasięg ogólnopolski i skierowany jest do przedsiębiorstw, instytucji, organizacji pozarządowych i samorządów. Celem Konkursu jest: wyróżnianie podmiotów zaangażowanych w edukację ekologiczną; popularyzacja inwestycji i działań na rzecz ochrony środowiska naturalnego i gospodarki wodnej oraz promowanie nowatorskich rozwiązań mających istotny wpływ na poprawę stanu środowiska naturalnego.
W realizację przedsięwzięcia zaangażowani byli pracownicy Wydziału Biologii Środowiskowej: dr hab. Magdalena Pogorzelec, prof. uczelni – kierownik projektu, dr inż. Barbara Banach-Albińska – kierownik zadania, dr inż. Agnieszka Szczurowska – kierownik zadania, dr hab. Barbara Hawrylak-Nowak, prof. uczelni – ekspert oraz dr Michał Niedźwiecki. Zespół projektowy wspierali również pracownicy Wydziału Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu: dr inż. Marzena Parzymies – kierownik zadania, dr hab. Katarzyna Kmieć i dr hab. Ewa Zalewska, prof. uczelni – ekspertki oraz dr inż. Alicja Świstowska; z Wydziału Inżynierii Produkcji: dr hab. inż. Artur Serafin – kierownik zadania; z Wydziału Agrobioinżynierii: dr Katarzyna Głębocka. Ideą przedsięwzięcia była ochrona różnorodności biologicznej siedlisk podmokłych przez zachowanie, wspomaganie i odtwarzanie populacji rzadkich i zagrożonych gatunków roślin reliktowych z rodziny Salicaceae: wierzby lapońskiej i wierzby borówkolistnej. W przypadku obu gatunków w ostatnich dziesięcioleciach odnotowano drastyczny spadek liczby stanowisk oraz liczebności populacji w Polsce. W efekcie podjętych działań reintrodukcji powstały nowe, liczące po kilkaset osobników, populacje wierzby lapońskiej i wierzby borówkolistnej na torfowiskach Poleskiego Parku Narodowego oraz na terenie Puszczy Knyszyńskiej. Zasilono również obecnie istniejące we wschodniej Polsce populacje wierzb reliktowych, zróżnicowanymi genetycznie osobnikami, powstałymi w procesie mikrorozmnażania. Bardzo ważnym osiągnięciem było także stworzenie w warunkach ex situ matecznika roślin, który będzie zabezpieczeniem w przypadku ewentualnych strat w zasobach nowopowstałych populacji wierzb. Opracowane procedury i metody stosowane w przypadku restytucji wierzby lapońskiej i wierzby borówkolistnej mogą być pomocne podczas prowadzenia podobnych działań dotyczących innych gatunków zagrożonych ekstynkcją, szczególnie roślin wieloletnich, wrażliwych na zmiany warunków siedliskowych w ich naturalnych stanowiskach.
Serdecznie gratulujemy!
informacje medialne:
forumakademickie.pl, 25.11.2020 r.
